AHMAD JEUNG AISYAH­

Kacaritakeun aya hiji santri anu badé nyiar élmu agama. Anjeuna jalmi teu gaduh. Nami na Ahmad. Di hiji musola, anjeuna nembé bérés netepan. Anjeuna tur ngaos solawat, ”Yannabii salam alaika yaa rosul salam alaika yaa habib salam alaika solawattullah alaika… ”   

Teras suanten na anu saé kadangu ku hiji Mahasiswi anu nami na Aisyah. Anjeuna sami-sami nembé bérés netepan di éta musola. “Ya Allah, meni saé pisan éta jalmi anu ngaos solawat, hate abdi gé tenang ngadangu na” saur Aisyah nyarios di jéro haté na sabari ningalikeun ka éta Ahmad.

Teu lami, Ahmad gé ningalikeun ka Aisyah tur nyampeurkeun. “ Assalamu’alaikum. Punten téh, upami Pasantrénan Nurul Huda palih mana nya? ” saur Ahmad naros ka Aisyah. Aisyah teras ngajawab “ Walaikum salam. Palih kidul, caket warung anu sisi jalan ”. “ Hatur nuhun téh. ” saur Ahmad ka Aisyah. “Sami-sami” Aisyah ngajawab deui bari mésém sareng tungkul ku sabab isin.

Ahmad gé langsung angkat ka Pasantrénan. Saentos bérés kapendak sareng pun guru, Ahmad langsung ka kamar sarta kapikiran ka hiji istri anu tadi kapendak di Musola. “emmhh Gustiii, éta istri geulisna meni pohara, biwirna beureum tur éndah senyumanna. Saha nami na nyaaa? ” Ahmad naros ka dirina nyalira di jero haté na, ku sabab Ahmad teu teurang nami istri anu tadi kapendak di musola.

Aisyah gé sami kapikiran Ahmad anu keur ngaos solawat di musola. Suanten na saé pisan, jalmina sopan tur kasép. Aisyah kabayang-bayang waé Ahmad.

Anjeuna kapendak deui saentos sataun di musola anu pertama kapendak. Ahmad kenalan teras tukeuran nomer HP. Sabulan kenalan léwat HP, Aisyah teu aya kabar deui nepikeun lima sasih. Ahmad émut waé ka Aisyah kusabab Ahmad cinta ka Aisyah.

Saentos tilu bulan, Aisyah masihan kabar ka Ahmad teras anjeuna téh kapendakan di Taman caket sétu. Saur Ahmad “Kumaha kabarna?”, “Alhamdulillah damang” saur Aisyah némbalan ka Ahmad.

Haté Ahmad sareng Aisyah pohara bungahna alatan tiasa kapendak. Ti belah kalér, aya réncangna Aisyah anu ijid pisan ka Aisyah, nami na téh Fitri. Anjeuna ningali yén Aisyah nuju sareng pameget. “Wah éta si Aisyah keur duaan jeung lalaki. Kudu dibéjakeun yeuh ka bapa na!!” saur Fitri nyarios dijero haté na.

Padahal mah Ahmad sareng Aisyah téh ngan saukur kapendak sareng ngobrol biasa. Da ma’lum Ahmad sareng Aisyah ogé anak muda anu gaduh perasaan. Fitri langsung angkat ka bumi Aisyah anu tujuanna badé ngalaporkeun ka Rama na Aisyah nyaéta Pa Héri anu ngajar di Kampus Aisyah.

Fitri langsung ngalaporkeun yén Aisyah keur duaan sareng lalaki di Taman caket Sétu. Ngadangu éta cariosan si Fitri, Rama na Aisyah kacida kagétna. Pa Héri langsung néangkeun Aisyah ka Taman. Prakna téh leres Aisyah nuju sareng pameget. Rama na langsung nyampeurkeun Aisyah. “Aisyah, nanaonan manéh di diyeu jeung lalaki??” saur Rama na nyarékan ka Aisyah. Aisyah teu tiasa némbalan nanaon ku sabab sieun tur teu wani ka Rama na. Ahmad gé langsung ditampiling ku Rama na Aisyah kusabab ambek kacida.

Pa Héri langsung angkat sareng Aisyah. Pas dugi ka bumi, Aisyah langsung dicarékan. Teras Rama na ngalarang Aisyah kaluar ti bumi salami 40 dinten, kuliah gé teu kéngéngeun.

            Di Kobong, Ahmad kapikiran waé Aisyah. Tapi, anjeuna teu tiasa naon-naon iwal ti ngadu’a ka Gusti Allah. Pikeun nyobaran haté na, Ahmad sok ngalagamkeum syi’iran “ Ngucap kullu muttasillin yakunu munfasilan éta nu diucap, tiap pertemuan éta sok aya perpisahan anu jelas aya. Tong éléhkeun anjeun ku salah sakitu, lobakeun anjeun ibadah ngadu’a. Tong sieun bakal jadi atau henteu na, da jodoh mah tos aya nu ngaturna, da jodoh mah pasti moal kamana.”

Umi na Aisyah nyaéta Umi Kultsum, nyarios ka carogé na, “Aya naon Pa? Si Néng nepi di hukum kitu?” saur bojo na téh. Teras carogé na némbalan “Taros wé ka si Néng!! Bapa mah ayeuna badé ka Pasantrénan Nurul Huda, éta santri wawanian ngajak ulin anak Bapa!!” bari kacida ambekna.

Rama na Aisyah teras angkat. Barang dugi ka éta tempat, anjeuna nyarios ka anu gaduh Pasantrénan yén si Ahmad tos wawanian ngajak ulin anakna ka Taman caket Sétu. Si Ahmad gé meunang hukuman salah sahiji na piwarang ngeueum di kulah tujuh poé tujuh peuting bari teu nganggo acuk.

Aisyah nu di bumi ngan tiasa nangis sareng nangis. Rama na nyarios badé ngajodohkeun Aisyah ka putra réncanganna anu beunghar tur berpendidikan. “Tos ulah nangis waé, kin énjing badé aya nu dongkap. Dangdos sing rapi!” saur Rama na Aisyah. Bari ngulucur ci soca, Aisyah gé naros ka Rama na, “Saha Pa?”. “Putra na réncangan bapaanu beunghar tur berpendidikan anu gelarna Sarjana, teu cara si Ahmad anu miskin, teu berpendidikan, kahareupna teu jelas. Nu kitu mah moal bisa ngabungahkeun manéh. Nu aya hirup manéh sangsara!!” saur Rama na téh. “Tapi Pa, Néng mah hoyong gaduh carogé anu soléh anu dipikacinta ku Néng nyéta A Ahmad, anu tiasa mingpin Néng ka jalan rido na Allah, hirup téh moal salawasna di dunya. Kabeungharan gé moal dicandak ka kubur” saur Aisyah.

Aisyah cinta ka jalmi sanés ningali tina kaayaan anu gaduh kabeungharan atawa henteu, anu berpendidikan atawa henteu, anu gaduh gelar atawa henteu.Tapi, cinta na Aisyah ka Ahmad kusabab Ahmad téh jalmi anu soléh tur anu tiasa jadi imam di kulawarga engkin.

Cariosan Aisyah teu diwaro ku Rama na. Tengah wengi, jiwa na inget ka Ahmad sareng ragana anu langsung teu damang. Lami na Aisyah teu damang nyaéta 40 dinten. Pas dinten ka 40 na, Aisyah tos ripuh pisan. Anjeuna nyarios hoyong kapendak sareng Ahmad.

Sadayana nuju karempel, ”Umiii, Bapaa.. hampura Néng teu tiasa nurut, teu tiasa ngabungahkeun Umi sareng Bapa. Néng tos teu kiat, tapi… Néng hoyong kapendak hela sareng A Ahmad sakedap.” Saur Aisyah nyarios ka Umi Rama na. “Bapa sareng Umiii nu kedah hampura mah Néng, Bapa téh ngan ukur mentingkeun hirup di dunya waé..” saur Rama na ka Aisyah. Si Fitri gé ménta hampura ka Aisyah. Teras Aisyah nyarios “sami-sami sadayana, pamugi iyeu sadaya aya hikmah na”.

Teu lami, dongkap Ahmad, kulawarga na, para ulama, sarta santri ti Pasantrén Nurul Huda. Anu maksudna Ahmad badé ngalamar Néng Aisyah. Umi sareng Bapa na Aisyah ménta hampura ka Ahmad salama iyeu. Anjeuna gé ngarestuan éta lamaran sarta ditampi tur langsung ditikahkeun ku rama na Aisyah harita kénéh. Ahirna, kahirupan Ahmad sareng Aisyah bagya sarta barokah. Ahmad ogé gaduh hiji Pasantrénan sarta tiasa ngawurukan 100 santri.